Elizabeth Peyton, the artist known

Elizabeth Peyton, the artist known for tiny, dazzling portraits of radiant youth, is now painting tiny, dazzling portraits of radiant middle age. The change is so subtle you can miss it, and it’s not even in all her new pictures, some of which just seem pretty—although one should never bemoan such a delicate touch and honed sense of too-muchness. Yet Peyton’s lavender, lilac, and crimson love letters to the age of innocence are finally reflecting the age of experience. Her deft brushwork and starry-eyed doting are still in evidence, but her color has darkened and her gaze is less moony. Several of her subjects look world-weary, like they’re living life, not just being fabulous. Some artists, like Robert Ryman or On Kawara, aren’t expected to change, because their work is about continuity. But change is built into what Peyton does. That’s why these signs of growth are good.

Peyton’s career took off in November 1993, when she and Gavin Brown (her current dealer, who back then had no gallery) sent out postcards requesting that viewers come to the Chelsea hotel. For two weeks, people went to the desk, asked for the key to room 828, and there beheld drawings of Napoleon, Marie Antoinette, Queen Elizabeth. As innocent and as “girly” as her work seemed, her subjects, scale, and exhibition strategy were inherently critical of the large work and massive gallery exhibitions then in vogue. The show was open 24 hours a day; no personnel were on hand. I went there alone on Thanksgiving and felt like I was in nineteenth-century Paris. According to Brown, about 50 people saw the show. Peyton’s star was ascendant.

Over the next two years, Peyton focused on painting and added modern life to her art. Her new candy-colored work titillated the eye while commenting on the photorealism of Gerhard Richter. Where the cool-as-a-cucumber German claimed to have “loathed subjectivity” and painted soldiers, terrorists, and historical figures “without sentiment,” Peyton used photographs from fan and fashion magazines. Far from feeling detached, Peyton said her subjects evoked a feeling like “I love you; I think you’re the best thing I’ve ever seen.” Since then, she’s painted beautiful, androgynous boys like Sid Vicious, Beck, and Liam Gallagher. We’ve seen Brown (“Meeting him was huge, like Brian Epstein and the Beatles”) and the late gallerist Colin de Land. There have been portraits of angel-faced male artists like Maurizio Cattelan and Rirkrit Tiravanija (to whom she was married for a time), and of course Andy Warhol. In Peyton’s world, these lads were thin, fashionable, and famous forever.

That’s where the problems set in. The times changed, and as Peyton became a star, her paintings became psychically static and claustrophobic. There were startling moments—in her 1999 depiction of the German rocker Jochen Distelmeyer, his baby blues can melt you—but her Prince Charmings seemed lost in time, unthreatening, more elves than flesh and blood. Her visions of modernity floated free of anything vulnerable.

That’s changing, especially in the drawings. Her swoony weightlessness is sprouting roots and gaining gravity. She is painting and drawing more from life. In one picture, of Matthew Barney, he’s sitting slightly hunched. He isn’t just some lambkin; there are circles under his eyes, he stares into the distance and into himself, posing in such a way to accept and reject our gaze. It’s a performance, a surrender, and a protective defense. In her portrait of poet John Giorno, we see him radiating self-awareness and comfort in his older age. In several arresting pictures of Peyton’s girlfriend, we see a severe, pretty woman reading or sleeping. She isn’t an idealized angel; she’s someone with moods, thoughts, and psychic power.

Subtle as these changes are, they are promising for an artist that some have feared has been drifting in her own lighter-than-air meringue style, making bonbon portraits of the cute and famous. We’re getting to see what life is doing to Peyton and what it’s doing to us.

Elizabeth Peyton

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เอลิซาเบธ , ที่ศิลปินที่รู้จักกันในชื่อเพย์สำหรับการถ่ายภาพที่น่ามหัศจรรย์ใจเล็กๆของเรเดียนเยาวชนขณะนี้ได้รับการวาดภาพในการถ่ายภาพที่น่ามหัศจรรย์ใจของเล็กๆเรเดียนวัยกลางคน การเปลี่ยนแปลงจะมีเพียงเล็กน้อยเพื่อให้คุณสามารถทำได้โดยไม่จำเป็นต้องมีงานนั้นและแม้แต่ในกรณีฉุกเฉินรูปภาพใหม่ซึ่งบางอย่างเป็นเรื่องที่ค่อนข้างแม้ว่าหนึ่งเพียงไม่ควรมากกว่าไม่เคยดูสำหรับทุกที่ผ่านมาอาวรณ์สัมผัสอ่อนโยนและการฝึกฝนของคล้ายคลึงกันมากเกินไป . เคียว ยังไม่มีที่ให้เพย์ลาวาไลแลคเอลิซาเบธ , ที่ศิลปินที่รู้จักกันในชื่อเพย์สำหรับการถ่ายภาพที่น่ามหัศจรรย์ใจเล็กๆของเรเดียนเยาวชนขณะนี้ได้รับการวาดภาพในการถ่ายภาพที่น่ามหัศจรรย์ใจของเล็กๆเรเดียนวัยกลางคน การเปลี่ยนแปลงจะมีเพียงเล็กน้อยเพื่อให้คุณสามารถทำได้โดยไม่จำเป็นต้องมีงานนั้นและแม้แต่ในกรณีฉุกเฉินรูปภาพใหม่ซึ่งบางอย่างเป็นเรื่องที่ค่อนข้างแม้ว่าหนึ่งเพียงไม่ควรมากกว่าไม่เคยดูสำหรับทุกที่ผ่านมาอาวรณ์สัมผัสอ่อนโยนและการฝึกฝนของคล้ายคลึงกันมากเกินไป . เคียว ยังไม่มีที่ให้เพย์ลาวาไลแลคสีแดงเข้มและจดหมายรักตันที่มีอายุต่ำกว่าความไร้เดียงสาเอเคอร์สุดท้ายซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงประสบการณ์การใช้งานที่มีอายุต่ำกว่า ที่ผ่านมาวิจิตรบรรจง brushwork ที่เต็มไปด้วยดวงดาวและทาอายแชโดว์ doting เอเคอร์เข้าไปในสีหลักฐานอย่างเงียบๆมีสีเข้มและผ้าพันแผลชนิดแต่ที่ผ่านมาจะน้อยกว่าเซื่องซึมได้ ถ่ายภาพวัตถุที่ผ่านมาหลายคนมองโลกที่เหนื่อยล้าให้เหมือนกับว่าพวกเขากำลังอยู่ในภาวะฉุกเฉิน , อายุการใช้งานแค่ที่น่ามหัศจรรย์ใจ ศิลปินบางที่เหมือนกับ Robert Ryman หรือบน Kawara , คาดว่าจะไม่มีการเปลี่ยนแปลงตันเนื่องจากการทำงานของตนเป็นเรื่องเกี่ยวกับความต่อเนื่อง แต่การเปลี่ยนแปลงในตัวเครื่องจะมีอะไรคงม่อยหลับไปได้ที่เพย์ นั่นคือเหตุผลว่าทำไมการเติบโตของสัญญาณของวิทยานิพนธ์เอเคอร์ที่ดีของเพย์ 2
4
อาชีพการงานเพิ่มเติมก็ออกในเดือนพฤศจิกายนปีค . ศ . 1993 เมื่อเธอและสีน้ำตาล ( ตัวแทนจำหน่ายเพิ่มเติม Gavin, ผู้ซึ่งในปัจจุบันก็ไม่มีแล้วอบขนมที่ผ่านมา ) แล้วส่งออกโปสการ์ดแกลเลอรีการร้องขอให้ผู้ชมมาตันโรงแรม Chelsea สำหรับสองสัปดาห์ให้ผู้คนไปที่ตันโต๊ะทำงานสำหรับปุ่มตันถาม 828 ห้อง ,และยังมีการวาดแบบ 12:14 ต่อมาของนโปเลียน Marie Antoinette Queen Elizabeth ได้ เป็นความผิดและเป็น " ในแบบผู้หญิง " ในฐานะที่เป็นวัตถุที่ผ่านมาดูเหมือนว่า , งาน , สเกลและกลยุทธ์การจัดแสดงนิทรรศการที่สำคัญโดยเนื้อแท้ของคนงานที่มีขนาดใหญ่มากและมีการจัดนิทรรศการแล้วก่อนเข้าไปในแกลเลอรี่ที่นิยมกันได้ การแสดงโชว์ที่เปิดให้บริการตลอด 24 ชั่วโมงใน 1 วัน ; ไม่มีบุคลากรในมือผมไปที่นั่นตามลำพังในวันขอบคุณพระเจ้าและรู้สึกเหมือนคริสตศตวรรษที่ 19 ซึ่งใน Paris ตามข้อมูลของสีน้ำตาล , เกี่ยวกับ ton 50 คนเห็นการแสดง ระดับดาวของเพย์ซึ่งมากกว่าการเดินทางได้
2 (2
0) ปีที่ให้ความสำคัญกับการวาดภาพและเพย์เพิ่มอายุการใช้งานที่ผ่านมางานศิลปะการตันผุที่ผ่านมางานสีลูกกวาด titillated ใหม่ที่ตาในขณะที่การแสดงความคิดเห็นบนรูปภาพของคุณสมจริงของแรงสั่นสะเทือน Gerhard ได้ซึ่งเป็นการจัดแต่งทรงผมด้วยลมเย็นที่อ้างตันมีเยอรมันแตงกวา " เกลียดเกี่ยวกับความเป็นอัตวิสัย " และทหาร , ผู้ก่อการร้ายที่ทาด้วยสีและบุคคลสำคัญทางประวัติศาสตร์ " โดยไม่มีความรู้สึก " ช่างภาพจากพัดลมที่ใช้เพย์และนิตยสารแฟชั่น อยู่ห่างจากเมือง Port Fairy Ling ถูกถอดออกให้กล่าวว่า " ที่ผ่านมาถ่ายภาพวัตถุที่ถูกปลุกเพย์ที่ Port Fairy Ling เช่น " ฉันรักคุณแต่ฉันคิดว่าคุณคือสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมได้เท่าที่เคยมีมาของทะเลสาบ " หลังจากนั้นให้ภาพที่สวยงามทาด้วยสีของเธอเด็กผู้ชายที่เหมือนกับวัฏจักรชั่วร้าย Sid androgynous , Beck และเลียม Gallagher ได้ เราได้ Lakes สีน้ำตาล ( “การประชุมขนาดใหญ่ที่มีผู้ที่เหมือนกับ Brian Epstein และ The Beatles ” ) และในช่วงปลายทศวรรษที่ดิน Gallerist Colin de มีการถ่ายภาพบุคคลของก้านสูบที่เผชิญกับปัญหาการตกปลาหรือสีเรืองแสงศิลปินเช่น Maurizio Cattelan Rirkrit Tiravanija ( ตันและซึ่งเป็นคนที่เธอแต่งงานแล้วในช่วงเวลาใด ) และหลักสูตรของ Andy Warhol ในโลกของเพย์ , วิทยานิพนธ์กันบ้างก็ดีไซน์ที่เพรียวบางที่พักที่ทันสมัยและมีชื่อเสียงไปตลอดกาล
2
4 นั่นเป็นที่มาของปัญหาที่ตั้งค่าไว้ในได้ การเปลี่ยนแปลงของจำนวนครั้งที่ตามมาและได้กลายเป็นดาวร่วงมาแล้วก็กลายเป็นภาพเขียนแบบสแตติกและ psychically ที่ปิดทึบ มีการเริ่มต้นช่วงเวลาที่ผ่านมาในปีพ . ศ . 2542 จิวเวลรี่รูปของเยอรมันของสวิตซ์โยก , ลูกน้อยของเขา Distelmeyer Jochen Kuhn (TNT) ของสีฟ้าสามารถหลอมละลายคุณแต่ที่ผ่านมาดูเหมือนจะดึงดูดความสนใจใน Charmings Prince เวลาให้มากขึ้นกว่า unthreatening เอลฟ์เนื้อและเลือดวิสัยทัศน์ของความเป็นสมัยใหม่ที่ผ่านมาลอยแบบไม่เสียอะไรก็ได้ที่มีความเสี่ยงต่อการถูกโจมตีที่มีการเปลี่ยนแปลงเป็น 2
4
โดยเฉพาะในภาพวาดได้ ที่ผ่านมา ( เกือบ ) ไร้น้ำหนักเป็นราก swoony มะรุมมะตุ้มแล้วและได้รับแรงโน้มถ่วง เธอได้รับการทาสีและหมดอายุการใช้งานที่เพิ่มมากขึ้นจากการวาด เข้าไปในหนึ่งภาพของเขาเป็น Barney Matthew นั่งเล็กน้อยงุ้มได้ เขาไม่ได้เป็นแค่เพียงบาง lambkin ; ไม่มีวงกลมขนาดหลายเอเคอร์ที่เพิ่มเติมได้ภายใต้สายตาของเขาให้เขาเข้าไปในระยะห่างของดาวและเข้าไปในความสามารถของตัวเองโพสท่าถ่ายรูปในการหาทางตันยอมรับและปฏิเสธผ้าพันแผลชนิดของเราได้ มันเป็นที่มีประสิทธิภาพและซ่าตัวป้องกันการป้องกันได้ ในแนวตั้งของกวี 'Buon giorno!' , สินค้าขาเข้า John Lake เขาเปล่งรัศมีการตระหนักในตนเองและมีความสะดวกสบายที่ผ่านมาของเขาเข้าไปในยุคเก่ามากยิ่งขึ้น แฟนผมเข้าไปในหลายภาพของการจับกุมของเพย์ , สินค้าขาเข้าทะเลสาบเป็นรุนแรง , สาวงามอ่านหรือสำหรับการนอนหลับพักผ่อน เธอไม่ได้อยู่ในอุดมคติการตกปลาของเธอแต่บางคนก้านสูบที่ตรงกับอารมณ์ , ความคิด ,พลังงานและจิต
2
4 ละเอียดเหมือนการเปลี่ยนพื้นที่หลายเอเคอร์และวิทยานิพนธ์พวกเขาเอเคอร์ที่ร้องเพลงบนพิลึกๆศิลปินที่มีบางอย่างที่น่าเกรงขามได้รับการลอยละล่องไปในน้ำหนักเบากว่าอากาศเองสไตล์ที่ผ่านมาทำให้เมอร์แรงก์รายการดรอปดาวน์เพื่อถ่ายภาพบุคคลที่น่ารักและที่มีชื่อเสียงได้ เรากำลังได้ตัน Lake ชีวิตคืออะไรทำตันและเพย์ตันของมันคือสิ่งที่มันทำให้เรา

เอลิซาเบธเพย์