1 IntroductionThe effect of bank co

1 Introduction
The effect of bank competition on the risk taking behavior of banks has been at the
center of a discussion among regulators, policy makers and researchers for a long time.
Until recently, the general consensus among policy makers and researchers has been that
market power gives banks proper incentives to behave prudently. The central aim of
prudential bank regulation to reduce banks’ risk taking incentives therefore often coincides
with restricting competition among banks. Accordingly, the banking industry has
been exempted from competition law for a long time (Carletti and Vives (2008)). In
recent years, however, several theoretical and empirical studies have challenged the view
that monopoly power mitigates bank risk taking, instead arguing that higher competition
among banks leads to lower levels of bank risk. The recent financial crisis, which has also
been triggered by excessive bank risk taking, has again heightened interest in the relationship
between competition among banks, bank market structure and banking stability.
The competition-bank risk taking nexus has been extensively analyzed in the theoretical
banking literature. The predictions emerging from the theoretical models are ambiguous,
however. Models such as those of Keeley (1990), Allen and Gale (2004), Matutes and
Vives (2000), Hellmann, Murdock, and Stiglitz (2000) and Wagner (2010) all predict that
fiercer competition among banks will result in higher bank risk taking. The intuition
behind the result is straightforward: High market power at the bank level is associated
with high monopoly rents which the bank manager wants to protect by investing in safe
assets. By reversing the line of argument of the above models, Boyd and De Nicolo (2005)
show how higher competition among banks might lead to a reduction in the overall level
of bank risk taking: Higher competition reduces interest rate costs at the level of the borrowing
firm, leading the firm to choose a safer project which ultimately generates safer
banks. Martinez-Miera and Repullo (2010) build a model which predicts that the effect
of bank competition on bank risk taking is non-linear. Their model shows that under
specific circumstances higher bank competition first increases bank risk taking and then
reduces bank risk taking. Their model thus predicts a reversed u-shaped relationship
between bank competition and bank risk taking. Besides the theoretical literature, there
is abundant empirical work examining the effect of bank competition on stability and
bank risk. One strand of empirical research uses large aggregated cross-country datasets.
Beck, Demirguc-Kunt, and Levine (2006), using a logit probability model, find that more
concentrated banking systems are less likely to experience a banking crisis.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

1 บทนำ
ผลของการแข่งขันธนาคารพฤติกรรมความเสี่ยงของธนาคารได้รับอยู่ใน
ศูนย์กลางของการสนทนาระหว่างหน่วยงานกำกับดูแลนโยบายและนักวิจัยมาเป็นเวลานาน.
จนกระทั่งเมื่อเร็ว ๆ มติทั่วไปในหมู่ผู้กำหนดนโยบายและนักวิจัยได้รับการที่
อำนาจทางการตลาด ธนาคารจะให้แรงจูงใจที่เหมาะสมในการปฏิบัติตนอย่างรอบคอบ โดยมีจุดมุ่งหมายสำคัญของ
การควบคุมธนาคารระมัดระวังเพื่อลดของธนาคารมีแรงจูงใจที่ความเสี่ยงดังนั้นจึงมักจะเกิดขึ้นพร้อม
กับการ จำกัด การแข่งขันระหว่างธนาคาร ดังนั้นอุตสาหกรรมการธนาคารได้
รับการยกเว้นจากกฎหมายการแข่งขันเป็นเวลานาน (Carletti และ Vives (2008)) ใน
ปีที่ผ่านมาอย่างไรก็ตามการศึกษาเชิงทฤษฎีและเชิงประจักษ์หลายมุมมองที่มีความท้าทาย
ได้อำนาจผูกขาดการลดความเสี่ยงของธนาคารแทนการโต้เถียงที่การแข่งขันที่สูงขึ้น
ในกลุ่มธนาคารจะนำไปสู่การลดระดับของความเสี่ยงของธนาคาร วิกฤตการณ์ทางการเงินที่ผ่านมาซึ่งได้จึง
ถูกเรียกโดยธนาคารมีความเสี่ยงมากเกินไปการได้มีความคิดริเริ่มที่น่าสนใจอีกครั้งในความสัมพันธ์
ระหว่างการแข่งขันระหว่างธนาคารธนาคารโครงสร้างตลาดและความมั่นคงของธนาคาร.
ความเสี่ยงการแข่งขันธนาคารการเชื่อมต่ออย่างกว้างขวางได้รับการวิเคราะห์ในทางทฤษฎี
การธนาคาร วรรณกรรม การคาดการณ์ที่เกิดขึ้นใหม่จากแบบจำลองทางทฤษฎีมีความคลุมเครือ
แต่ รุ่น: เช่นบรรดาของคีเลย์ (1990), อัลเลนและเกล (2004), Matutes และ
Vives (2000), Hellmann, เมอร์และสติกลิตซ์ (2000) และแว็กเนอร์ (2010) ทั้งหมดคาดการณ์ว่า
การแข่งขันที่รุนแรงในกลุ่มธนาคารจะส่งผลให้ธนาคารที่สูงขึ้น ความเสี่ยง สัญชาตญาณ
ที่อยู่เบื้องหลังผลที่ได้คือตรงไปตรงมา: อำนาจทางการตลาดสูงในระดับที่ธนาคารมีความเกี่ยวข้อง
กับการผูกขาดค่าเช่าสูงซึ่งผู้จัดการธนาคารต้องการที่จะปกป้องโดยการลงทุนในที่ปลอดภัย
สินทรัพย์ โดยการย้อนกลับของสายการโต้แย้งของรุ่นดังกล่าวข้างต้นบอยด์และเดนิโคโล (2005)
แสดงให้เห็นว่าการแข่งขันที่สูงขึ้นในกลุ่มธนาคารอาจนำไปสู่การลดลงของระดับโดยรวม
ของความเสี่ยงของธนาคารการแข่งขันที่สูงขึ้นช่วยลดค่าใช้จ่ายในอัตราดอกเบี้ยที่อยู่ในระดับของการกู้ยืมเงิน
บริษัท บริษัท ชั้นนำในการเลือกโครงการที่ปลอดภัยที่สุดซึ่งสร้างความปลอดภัยมากขึ้น
ธนาคาร มาร์ติเน Miera และ Repullo (2010) สร้างรูปแบบซึ่งคาดการณ์ว่าผล
ของการแข่งขันของธนาคารในการรับความเสี่ยงของธนาคารไม่เป็นเชิงเส้น แสดงให้เห็นว่ารูปแบบของพวกเขาไม่ได้อยู่ภายใต้
สถานการณ์ที่เฉพาะเจาะจงในการแข่งขันสูงกว่าความเสี่ยงธนาคารแรกเพิ่มการธนาคารและจากนั้น
ช่วยลดความเสี่ยงการธนาคาร รูปแบบของพวกเขาคาดการณ์จึงกลับความสัมพันธ์รูปตัวยู
ระหว่างการแข่งขันของธนาคารและความเสี่ยงการธนาคาร นอกจากวรรณกรรมทฤษฎีมี
เป็นผลงานเชิงประจักษ์มากมายตรวจสอบผลกระทบของการแข่งขันกับความมั่นคงของธนาคารและ
ความเสี่ยงของธนาคาร หนึ่งในชายหาดของการวิจัยเชิงประจักษ์ใช้ชุดข้อมูลขนาดใหญ่ที่รวบรวมข้ามประเทศ.
เบ็ค Demirguc-Kunt และ Levine (2006) โดยใช้รูปแบบความน่าจะเป็น logit หาที่มากขึ้น
ระบบธนาคารเข้มข้นมีโอกาสน้อยที่จะได้สัมผัสกับวิกฤตการธนาคาร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 บทนำ 2
4 ผลของการแข่งขันที่ธนาคารรับความเสี่ยงในลักษณะการทำงานของธนาคารได้รับการที่ศูนย์กลางของการประชุม 2
4 ท่ามกลางผู้ควบคุมกฎระเบียบ , ผู้กำหนดนโยบายและนักวิจัยเป็นเวลานาน
จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ฉันทามติทั่วไปในหมู่ผู้กำหนดนโยบายและนักวิจัยได้รับการที่อำนาจการตลาดให้ธนาคารพาณิชย์ 2
4 สิ่งจูงใจที่เหมาะสมในการทำงานอย่างรอบคอบ จุดมุ่งหมายของกลาง