Als wir irgendwann früh aus einem C

Als wir irgendwann früh aus einem Club kamen und ohne Gehör mitten auf der immer noch lebhaften Straße standen, kam da dieser Tuk-Tuk-Fahrer und fragte, ob er uns heimfahren soll. Wir bejahten mit dem Bewusstsein, maßlos über den Tisch gezogen zu werden. Es waren nämlich wieder 3,50€ pro Person für den Rückweg, Frechheit! Zwanzig Euro wären es auch wert gewesen. Es war die Achterbahnfahrt meines Lebens. Ein Wunder, dass niemand von uns seinen Cocktail zurückspulte.

Manchmal muss man sich mitreißen lassen. Einfach mal die ganzen Sorgen verdrängen, den Alltag zurückstellen und einfach dahintreiben. Der ganze Abend war eine Achterbahnfahrt. Und genau so eine habe ich definitiv gebraucht. Ich vermisse durchzechte Nächte mit Freunden. Spontane Besuche, kurzfristige Unternehmungen. Und jetzt stelle ich fest, dass ich das auch hier haben kann.

05:30 Uhr: Ich bereue nichts!

08:30 Uhr: Ich hasse mich dafür.

Der "nächste" Tag war horror. Tanzen mit den Schülern macht einfach nach so einer Nacht nicht so viel Spaß.

*AB HIER SCHREIBE ICH DREI WEITERE WOCHEN SPÄTER*
​
Wie ihr seht ist im Moment kaum eine Sekunde Zeit, um hier an meinem Blog weiter zu schreiben. Gründe dafür sind vor allem, dass mich die Schule in diesen Wochen völlig eingenommen hat. Gemeinsam mit den ganzen anderen Lehrern in meinem mir mittlerweile total ans Herz gewachsene Büro haben wir die Noten der Schüler fertig gemacht.
Hier gibt es eigentlich auch mehr als zwanzig Seiten Wiedergabebedarf. Um es kurz zu fassen: Das thailändische Notensystem baut sich in zwei Halbjahre auf. Pro Halbjahr sind maximale 50 Punkte zu erreichen. Also 100 im "Jahreszeugnis". Ein Schüler muss mindestens 50 dieser Punkte erreichen, um das jeweilige Fach zu bestehen. Sollte das allerdings nicht der Fall sein (Beispielsweise hat ein Schüler nur 41 Punkte im gesamten), interessiert es auch keine Sau und er macht einfach weiter. Das ist in meinen Augen ein Grund, warum thailändische Schüler im überwiegenden Anteil absolut keine Motivation haben in die Schule zu gehen und für ihre Jahresarbeiten zu büffeln.

Beispiele aus meinem Alltag, warum ich das thailändische Schulsystem absolut nicht gut heißen kann: In meinem Office sitzt eine Lehrerin, die mir bisher eigentlich kaum wirklich aufgefallen ist. Eines Tages beobachtete ich sie bei einem Scrabble-Spiel mit einigen Schülern. Als ich mir die Resultate ansah, fiel mir auf, dass die gebildeten Wörter absolut nichts mit der Englischen Sprache zu tun haben. Diese Lehrerin erfindet Englische Wörter, um den Schülern glaubhaft zu machen, sie sei eine Englischlehrerin. Tatsächlich kann sie allerdings nichts.
Ich konnte es mir nicht verkneifen und sprach meine Gastschwester auf meine Beobachtungen an. Sie erzählte mir, dass sie vor einigen Jahren mit ihr in Malaysia war. Wie viele wissen, ist Malaysia definitiv mehr englischsprachig als Thailand es ist. Bei der Ankunft an einer malaysischen Schule sprach eine dort ansässige Lehrkraft die Lehrerin meiner Gastschwester an und stellte sich vor bevor sie mit typischem Smalltalk fortfuhr. Meine Gastschwester musste für sie übersetzen, weil diese Frau kein einziges Wort verstand. Sinn der Klassenfahrt nach Malaysia war eine Englischkonferenz.
Andere Beispiele: Thailändische Schüler kommen oder kommen nicht. Sie machen ihre Hausaufgaben oder sie machen sie eben nicht. Null Disziplin, null Motivation, null Respekt.

Die Illusion, dass jede einzelne Seele dieses Landes unglaublich respektvoll und höflich wäre ist, wie bereits gesagt, Fantasie. Alle, die aus ihrem zweiwöchigen Thailandurlaub zurückkommen und behaupten, dass jeder Mensch, den sie getroffen haben, so unglaublich freundlich und hilfsbereit wäre, hat definitiv recht: Die Meisten hatten ja auch nur Kontakt zu Menschen aus dem eigenen Heimatland oder zum Hotelpersonal. Und die sind natürlich freundlich. Wäre ich auch, wenn ich meinen Job behalten wollen würde.
Was ich damit sagen will, ist, dass Thailänder vielleicht im Durchschnitt sehr hilfsbereite und freundliche Menschen sind. Aber diese unendliche Freundlichkeit und das "Lächeln" das überhaupt nichts mit dem Lächeln der westlichen Kultur zu tun hat, sind nur einige Gründe dafür, warum man nicht pauschal sagen kann, dass diese komplette Gesellschaft vor Freundlichkeit regelrecht explodiert. Und die Schüler sind ein Beweis dafür.
Die Tatsache, dass Schüler hier sowieso machen können, was sie wollen und die Noten im Grunde genommen keine Rolle spielen, stärkt meine These, dass in diesem 'System' definitiv etwas falsch läuft.

Nach wie vor bin ich jedoch nicht hier, um die Welt zu verändern. Und das ist auch absolut gar nicht möglich und nicht notwendig. Hier herrschen ganz einfach andere Vorstellungen, als man das von Mitteleuropa gewohnt ist.

Und die Tatsache, dass ich die hier vorzufindenden Gegebenheiten allmählich akzeptiere, hilft mir unglaublich, mich hier langsam wie zu Hause zu fühlen. Denn in Deutschland vergeht auch absolut keine Woche, in der ich mich nicht dauerhaft über die Verhaltensweisen und manche Vorkommnisse aufrege. Trotzdem akzeptiere ich auch in Deutschland, dass ich das alles nicht einfach verändern kann, nur weil es mir nicht passt. Und so läuft es natürlich auch hier.
Hinzuzufügen ist auch noch, dass ich hier von Kleinigkeiten spreche: Beispielsweise bat mir meine Gastmutter gestern an, mich von der Schule abzuholen. Somit musste ich nicht den Bus nehmen. 16:00 (in Zahlen SECHZEHN) Uhr war ausgemacht. Gegen 17:45 (es war bereits fast dunkel) kam dann das Auto angerollt. Habe Gott sei Dank nur fast zwei Stunden in der glühenden thailändischen Hitze gemeinsam mit meinen Freunden gewartet. Mit dem Bus wäre ich schon gefühlt 3 mal daheim gewesen. Aber: Ich bin ja heimgekommen. Wenn auch mit triefenden Klamotten und zwei Liter Wasser weniger im Körper.
Andere Beispiele sind die sinnlosen Stunden, die ich hier im Büro verbringe. Die Schüler sind schon längst zu Hause in den Ferien und ich quäle mich hier noch herum. Warum? Keine Ahnung, woher soll ich das denn wissen. Hauptsache die ganzen Thai-Lehrer tanzen um mich herum, während ich die Zeiger meiner Uhr beobachte. Aber das gehört hier eben auch dazu.

Vor etwa zwei Wochen hatte ich die gleiche Situation. Ich saß in meinem Büro und wartete auf Arbeit oder die Erlösung, endlich nach Hause zu dürfen. Hatte bereits alle meine Stunden abgehalten. Doch irgendetwas war anders. Ich bin am Morgen aufgewacht und fühlte mich nicht besonders.
Nach meinen teilweise anstrengenden Stunden traf es mich dann wie aus dem nichts. Fieber. Zumindest gefühlt sehr hohes Fieber. Plötzlich kamen natürlich auch Kopfschmerzen und Schwäche dazu und nur wenige Minuten später musste ich mich hinlegen, weil nichts mehr ging.
Zuhause bekam ich ständig Wadenwickel von meiner Gastmama. Entweder ich schwitzte dauerhaft oder mir war unglaublich kalt. Und das ganze wechselte etwa alle 2 Stunden. Zu all dem Übel kamen dann auch noch starke Gliederschmerzen dazu. Und als ich dann mit meinen 7 Wörtern Thai und meiner Gastschwester gemeinsam die Symptome besprach, stand fest, dass wir am nächsten Tag definitiv ins Krankenhaus fahren.

Gesagt, getan: Am nächsten Morgen fuhren wir tatsächlich in die Stadt, um einen Arzt aufzufinden. Anstelle eines Arztes musste die Apotheke herhalten. Denn das lange warten ist ja nicht SANUK (spaßig) und deshalb unnötig und man vermeidet Dinge, die keinen Spaß machen. In der Apotheke bekam ich etwas gegen eine Erkältung und eventuelle allergische Reaktionen auf Gräser. In dem vollkommenen Bewusstsein, entweder bald wieder fit oder wahrscheinlich eher hinüber zu sein, falls mich nicht bald ein Arzt sieht, verließen wir die Apotheke.

Das war der erste Schock des Tages. Der zweite folgt sogleich: Kranke Menschen schlafen gerne. Das ist in Thailand scheinbar nicht so üblich. Anstatt mir die Möglichkeit zu geben, mich zu Hause auszuruhen, durfte ich den Tag gemeinsam mit meiner Gastmutter und meinem Gastvater in PHUKET verbringen. In einer á la Kühlschrank runtergekühlten Einkaufsmall für reiche und gleichzeitig naive Touris sind wir den ganzen Tag herumgeschlendert. Ich war kurz davor, umzukippen. 'Did you take your medicine (x25)' reicht leider nicht, um mich wieder gesund zu bekommen. Das stellte sich am Abend zu Hause raus, als dann wirklich alles kippte. Mein Fieber wurde stärker, die Schmerzen schlimmer und langsam fing ich an mir richtig Sorgen zu machen. Daraufhin habe ich dann darauf bestanden, zum Arzt zu fahren. Endlich wurde mein Wunsch erhört. Und wie ich es schon vermutete, stellte sich im Krankenhaus ganz schnell heraus, dass mir wohl eine kleine Mücke den Dengue-Virus in den Körper gespritzt hat. Ums kurz zu machen: Die Gott sei Dank bereits weit hinter mir liegenden zwei Wochen waren wirklich nicht schön. Aber mittlerweile ist alles wieder gut.

Das Krankenhaus in Phang-nga entspricht natürlich nicht einem Krankenhaus westlichen Standards aber es erfüllt seinen Zweck. Da meine Gastmutter allerdings bereits schon einige schlechte Erfahrungen dort gemacht haben muss, entschied sie sich, mich nach Phuket in ein privates Krankenhaus zu fahren. Dort bekam ich jeden Tag Blut abgenommen und musste ständig über meinen momentanen Gemütszustand sprechen. Die Krankenschwestern waren sehr gut und sprachen teils perfektes Englisch. Aus gutem Grund: Die Werden nämlich auch ordentlich bezahlt. Gott sei Dank bekomme ich die ganzen Rechnungen von meiner Versicherung zurückerstattet.

Naja, aber das liegt ja bereits auch schon wieder drei Wochen hinter mir und ich bin wieder mehr als auf den Beinen. Und im Endeffekt sage ich: So schlimm war das gar nicht. Kann es aber sein. Jedenfalls wünsche ich jedem einzelnen Mosquito einen angenehmen Aufenthalt in der Hölle, während ich dreifach drauf herumtrample, um klarzustellen, dass dieses Biest keinen Flügel mehr rührt.

Ach, ich mach es jetzt mal kurz. Was ist sonst noch passiert? Momentan kämpft das gegenüberliegende Sumatra mit katastrophalen Waldbränden.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เมื่อเรามาถึงที่จุดใดจุดหนึ่งก่อนจากสโมสร และดาวนี่ยังยืนไม่ได้ยิน มาเป็นไดรเวอร์ตุ๊ และถามว่า เขาควรขับเราบ้าน เรารู้ ด้วยสติ เบิกในตารางมากเกินไป ก็คืออีกต่อท่านสำหรับเดินทางกลับ แก้ม €3.50 20 ยูโร จะได้คุ้มค่า การนั่งรถไฟเหาะตีลังกาของชีวิตได้ ตื่นตาตื่นใจที่ไม่มีใครกลับมาอีกครั้งแผลเราค็อกเทลของเขาได้ บางครั้งคุณจำเป็นต้องให้ตัวเอง เพียงแทนความกังวลทั้งหมด รีเซ็ตทุกวัน และเพียงลอย ตอนเย็นทั้งนั่งรถไฟเหาะตีลังกา และฉันต้องแน่นอนเพียงหนึ่ง คิดถึง carousing ผ่านคืนกับเพื่อน เข้าชมขาด กิจกรรมระยะสั้น และตอนนี้ ฉันรู้ว่า ฉันได้ที่นี่เกินไป 05:30: regrets ไม่มี08:30: ฉันเกลียดตัวเองก็ สยองขวัญวัน "ถัดไป" ได้ เต้นได้สนุกมากกับนักเรียนหลังคืนดังกล่าวนี่เขียนฉันสามสัปดาห์ต่อมา *​เป็นคุณสามารถเห็นเพิ่งจะเป็นครั้งที่สองในขณะนี้ ที่นี่บนบล็อกของฉันยังคงเขียน เหตุผลได้ เหนือสิ่งอื่นใด ที่โรงเรียนทั้งหมดเอาฉันในสัปดาห์ล่าสุด ทั้งหมดหัวใจปลูกสำนักงานเรามีบันทึกของนักเรียนที่ทำพร้อมกับครูอื่น ๆ ทั้งหมดในของฉันฉันตอนนี้Hier gibt es eigentlich auch mehr als zwanzig Seiten Wiedergabebedarf. Um es kurz zu fassen: Das thailändische Notensystem baut sich in zwei Halbjahre auf. Pro Halbjahr sind maximale 50 Punkte zu erreichen. Also 100 im "Jahreszeugnis". Ein Schüler muss mindestens 50 dieser Punkte erreichen, um das jeweilige Fach zu bestehen. Sollte das allerdings nicht der Fall sein (Beispielsweise hat ein Schüler nur 41 Punkte im gesamten), interessiert es auch keine Sau und er macht einfach weiter. Das ist in meinen Augen ein Grund, warum thailändische Schüler im überwiegenden Anteil absolut keine Motivation haben in die Schule zu gehen und für ihre Jahresarbeiten zu büffeln.Beispiele aus meinem Alltag, warum ich das thailändische Schulsystem absolut nicht gut heißen kann: In meinem Office sitzt eine Lehrerin, die mir bisher eigentlich kaum wirklich aufgefallen ist. Eines Tages beobachtete ich sie bei einem Scrabble-Spiel mit einigen Schülern. Als ich mir die Resultate ansah, fiel mir auf, dass die gebildeten Wörter absolut nichts mit der Englischen Sprache zu tun haben. Diese Lehrerin erfindet Englische Wörter, um den Schülern glaubhaft zu machen, sie sei eine Englischlehrerin. Tatsächlich kann sie allerdings nichts. Ich konnte es mir nicht verkneifen und sprach meine Gastschwester auf meine Beobachtungen an. Sie erzählte mir, dass sie vor einigen Jahren mit ihr in Malaysia war. Wie viele wissen, ist Malaysia definitiv mehr englischsprachig als Thailand es ist. Bei der Ankunft an einer malaysischen Schule sprach eine dort ansässige Lehrkraft die Lehrerin meiner Gastschwester an und stellte sich vor bevor sie mit typischem Smalltalk fortfuhr. Meine Gastschwester musste für sie übersetzen, weil diese Frau kein einziges Wort verstand. Sinn der Klassenfahrt nach Malaysia war eine Englischkonferenz.Andere Beispiele: Thailändische Schüler kommen oder kommen nicht. Sie machen ihre Hausaufgaben oder sie machen sie eben nicht. Null Disziplin, null Motivation, null Respekt. Die Illusion, dass jede einzelne Seele dieses Landes unglaublich respektvoll und höflich wäre ist, wie bereits gesagt, Fantasie. Alle, die aus ihrem zweiwöchigen Thailandurlaub zurückkommen und behaupten, dass jeder Mensch, den sie getroffen haben, so unglaublich freundlich und hilfsbereit wäre, hat definitiv recht: Die Meisten hatten ja auch nur Kontakt zu Menschen aus dem eigenen Heimatland oder zum Hotelpersonal. Und die sind natürlich freundlich. Wäre ich auch, wenn ich meinen Job behalten wollen würde. Was ich damit sagen will, ist, dass Thailänder vielleicht im Durchschnitt sehr hilfsbereite und freundliche Menschen sind. Aber diese unendliche Freundlichkeit und das "Lächeln" das überhaupt nichts mit dem Lächeln der westlichen Kultur zu tun hat, sind nur einige Gründe dafür, warum man nicht pauschal sagen kann, dass diese komplette Gesellschaft vor Freundlichkeit regelrecht explodiert. Und die Schüler sind ein Beweis dafür.Die Tatsache, dass Schüler hier sowieso machen können, was sie wollen und die Noten im Grunde genommen keine Rolle spielen, stärkt meine These, dass in diesem 'System' definitiv etwas falsch läuft. Nach wie vor bin ich jedoch nicht hier, um die Welt zu verändern. Und das ist auch absolut gar nicht möglich und nicht notwendig. Hier herrschen ganz einfach andere Vorstellungen, als man das von Mitteleuropa gewohnt ist. Und die Tatsache, dass ich die hier vorzufindenden Gegebenheiten allmählich akzeptiere, hilft mir unglaublich, mich hier langsam wie zu Hause zu fühlen. Denn in Deutschland vergeht auch absolut keine Woche, in der ich mich nicht dauerhaft über die Verhaltensweisen und manche Vorkommnisse aufrege. Trotzdem akzeptiere ich auch in Deutschland, dass ich das alles nicht einfach verändern kann, nur weil es mir nicht passt. Und so läuft es natürlich auch hier. Hinzuzufügen ist auch noch, dass ich hier von Kleinigkeiten spreche: Beispielsweise bat mir meine Gastmutter gestern an, mich von der Schule abzuholen. Somit musste ich nicht den Bus nehmen. 16:00 (in Zahlen SECHZEHN) Uhr war ausgemacht. Gegen 17:45 (es war bereits fast dunkel) kam dann das Auto angerollt. Habe Gott sei Dank nur fast zwei Stunden in der glühenden thailändischen Hitze gemeinsam mit meinen Freunden gewartet. Mit dem Bus wäre ich schon gefühlt 3 mal daheim gewesen. Aber: Ich bin ja heimgekommen. Wenn auch mit triefenden Klamotten und zwei Liter Wasser weniger im Körper. Andere Beispiele sind die sinnlosen Stunden, die ich hier im Büro verbringe. Die Schüler sind schon längst zu Hause in den Ferien und ich quäle mich hier noch herum. Warum? Keine Ahnung, woher soll ich das denn wissen. Hauptsache die ganzen Thai-Lehrer tanzen um mich herum, während ich die Zeiger meiner Uhr beobachte. Aber das gehört hier eben auch dazu.Vor etwa zwei Wochen hatte ich die gleiche Situation. Ich saß in meinem Büro und wartete auf Arbeit oder die Erlösung, endlich nach Hause zu dürfen. Hatte bereits alle meine Stunden abgehalten. Doch irgendetwas war anders. Ich bin am Morgen aufgewacht und fühlte mich nicht besonders.Nach meinen teilweise anstrengenden Stunden traf es mich dann wie aus dem nichts. Fieber. Zumindest gefühlt sehr hohes Fieber. Plötzlich kamen natürlich auch Kopfschmerzen und Schwäche dazu und nur wenige Minuten später musste ich mich hinlegen, weil nichts mehr ging.Zuhause bekam ich ständig Wadenwickel von meiner Gastmama. Entweder ich schwitzte dauerhaft oder mir war unglaublich kalt. Und das ganze wechselte etwa alle 2 Stunden. Zu all dem Übel kamen dann auch noch starke Gliederschmerzen dazu. Und als ich dann mit meinen 7 Wörtern Thai und meiner Gastschwester gemeinsam die Symptome besprach, stand fest, dass wir am nächsten Tag definitiv ins Krankenhaus fahren.

Gesagt, getan: Am nächsten Morgen fuhren wir tatsächlich in die Stadt, um einen Arzt aufzufinden. Anstelle eines Arztes musste die Apotheke herhalten. Denn das lange warten ist ja nicht SANUK (spaßig) und deshalb unnötig und man vermeidet Dinge, die keinen Spaß machen. In der Apotheke bekam ich etwas gegen eine Erkältung und eventuelle allergische Reaktionen auf Gräser. In dem vollkommenen Bewusstsein, entweder bald wieder fit oder wahrscheinlich eher hinüber zu sein, falls mich nicht bald ein Arzt sieht, verließen wir die Apotheke.

Das war der erste Schock des Tages. Der zweite folgt sogleich: Kranke Menschen schlafen gerne. Das ist in Thailand scheinbar nicht so üblich. Anstatt mir die Möglichkeit zu geben, mich zu Hause auszuruhen, durfte ich den Tag gemeinsam mit meiner Gastmutter und meinem Gastvater in PHUKET verbringen. In einer á la Kühlschrank runtergekühlten Einkaufsmall für reiche und gleichzeitig naive Touris sind wir den ganzen Tag herumgeschlendert. Ich war kurz davor, umzukippen. 'Did you take your medicine (x25)' reicht leider nicht, um mich wieder gesund zu bekommen. Das stellte sich am Abend zu Hause raus, als dann wirklich alles kippte. Mein Fieber wurde stärker, die Schmerzen schlimmer und langsam fing ich an mir richtig Sorgen zu machen. Daraufhin habe ich dann darauf bestanden, zum Arzt zu fahren. Endlich wurde mein Wunsch erhört. Und wie ich es schon vermutete, stellte sich im Krankenhaus ganz schnell heraus, dass mir wohl eine kleine Mücke den Dengue-Virus in den Körper gespritzt hat. Ums kurz zu machen: Die Gott sei Dank bereits weit hinter mir liegenden zwei Wochen waren wirklich nicht schön. Aber mittlerweile ist alles wieder gut.

Das Krankenhaus in Phang-nga entspricht natürlich nicht einem Krankenhaus westlichen Standards aber es erfüllt seinen Zweck. Da meine Gastmutter allerdings bereits schon einige schlechte Erfahrungen dort gemacht haben muss, entschied sie sich, mich nach Phuket in ein privates Krankenhaus zu fahren. Dort bekam ich jeden Tag Blut abgenommen und musste ständig über meinen momentanen Gemütszustand sprechen. Die Krankenschwestern waren sehr gut und sprachen teils perfektes Englisch. Aus gutem Grund: Die Werden nämlich auch ordentlich bezahlt. Gott sei Dank bekomme ich die ganzen Rechnungen von meiner Versicherung zurückerstattet.

Naja, aber das liegt ja bereits auch schon wieder drei Wochen hinter mir und ich bin wieder mehr als auf den Beinen. Und im Endeffekt sage ich: So schlimm war das gar nicht. Kann es aber sein. Jedenfalls wünsche ich jedem einzelnen Mosquito einen angenehmen Aufenthalt in der Hölle, während ich dreifach drauf herumtrample, um klarzustellen, dass dieses Biest keinen Flügel mehr rührt.

Ach, ich mach es jetzt mal kurz. Was ist sonst noch passiert? Momentan kämpft das gegenüberliegende Sumatra mit katastrophalen Waldbränden.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อเรามาถึงในที่สุดต้นจากสโมสรและยืนอยู่ในช่วงกลางของถนนยังคงมีชีวิตชีวาโดยไม่ได้ยินเสียงมีคนขับรถมานี้รถตุ๊กตุ๊กและถามว่าเขาควรจะไปที่บ้านกับเรา เรายืนยันความตระหนักที่จะฉีกออกไปอย่างไม่มีการลด มีอีกครั้งคือ€ 3.50 ต่อคนสำหรับการเดินทางกลับทะลึ่ง! ยี่สิบยูโรก็จะได้รับมันคุ้มค่า มันก็นั่งรถไฟเหาะของชีวิตของฉัน มันเป็นเรื่องมหัศจรรย์ที่ไม่มีเรากรอค๊อกเทลของเขา. บางครั้งคุณได้ดำเนินการไป แค่มองแทนที่ทั้งกังวลรีเซ็ตชีวิตประจำวันและดริฟท์ได้ง่าย ตอนเย็นทั้งหมดเป็นนั่งรถไฟเหาะ และเช่นเดียวกับที่ผมจำเป็นแน่นอน ฉันคิดถึงคืนดื่มสุรากับเพื่อน เข้าชมธรรมชาติเเละระยะสั้น และตอนนี้ฉันรู้ว่าฉันสามารถมีที่นี่. 05:30 นาฬิกา: ฉันเสียใจอะไร! 08:30 นาฬิกา:. ฉันเกลียดตัวเองให้มันว่า"ต่อไป" เป็นวันสยองขวัญ เต้นรำกับนักเรียนทำให้ง่ายหลังจากนั้นคืนได้สนุกมากเลย. * ที่นี่จากที่ผมเขียนสามสัปดาห์ต่อมา * เพิ่มเติมที่คุณสามารถดูในขณะนี้คือแทบจะไม่คนที่สองเพื่อบล็อกของฉันที่จะเขียนที่นี่ใน เหตุผลสำหรับเรื่องนี้ส่วนใหญ่จะเป็นที่โรงเรียนได้เอาฉันอย่างสมบูรณ์ในสัปดาห์ที่ผ่านมา ร่วมกันกับครูคนอื่น ๆ ในขณะนี้ของฉันสำนักงานปลูกรักทั้งหมดที่เราได้ทำเครื่องหมายของนักเรียนเสร็จสิ้น. มีจริงกว่ายี่สิบหน้าสืบพันธุ์ความต้องการ ที่จะนำมันสั้น ๆ : พนักงานไทยสร้างขึ้นในสองภาคการศึกษา ต่อปีครึ่งสูงสุด 50 คะแนนในการเข้าถึง ดังนั้น 100 "ปีรายงาน" นักเรียนจะต้องบรรลุอย่างน้อย 50 จุดเหล่านี้เพื่อที่จะผ่านเรื่องที่เกี่ยวข้อง ควร แต่ไม่ได้เป็นกรณีที่ (ตัวอย่างเช่นนักเรียนเพียง 41 คะแนนรวม) ก็ไม่มีใครสนใจที่ไม่ดีและเขาก็ยังคง นี้อยู่ในสายตาของฉันเหตุผลหนึ่งที่นักเรียนไทยในสัดส่วนที่โดดเด่นอย่างแรงจูงใจที่ไม่ต้องไปโรงเรียนและอัดสำหรับการทำงานประจำปี. ตัวอย่างของการใช้ชีวิตประจำวันของฉันทำไมระบบการศึกษาไทยอย่างร้อนไม่ดี: นั่งอยู่ในสำนักงานของฉัน เป็นครูที่มีเพื่อให้ห่างไกลแทบจะไม่หลงจริงๆฉัน วันหนึ่งผมเฝ้าดูพวกเขาในเกมข่วนกับนักเรียนบางคน เมื่อฉันมองไปที่ผลผมสังเกตเห็นว่าคำพูดที่เกิดขึ้นมีอะไรอย่างจะทำอย่างไรกับการใช้ภาษาอังกฤษ ครูนี้ประดิษฐ์คำภาษาอังกฤษเพื่อที่จะทำให้นักเรียนเชื่อว่าเธอเป็นครูสอนภาษาอังกฤษ ในความเป็นจริงพวกเขาอาจ แต่ไม่มีอะไร. ฉันไม่สามารถต้านทานมันข้าพเจ้าว่าน้องสาวของโฮสต์ของฉันเกี่ยวกับข้อสังเกตของฉัน เธอบอกฉันว่าเธอไม่กี่ปีที่ผ่านมากับเธอในมาเลเซีย ในฐานะที่เป็นความรู้หลายประเทศมาเลเซียเป็นที่แน่นอนมากขึ้นในภาษาอังกฤษมากกว่าที่เป็นอยู่ในประเทศไทย เมื่อมาถึงที่โรงเรียนมาเลเซียครูถิ่นที่ได้พูดคุยกับครูของน้องสาวโฮสต์ของฉันและแนะนำตัวเองก่อนที่เธอจะยังคงมีสมอลล์ทอล์คทั่วไป น้องสาวของฉันมีเจ้าภาพในการแปลสำหรับพวกเขาเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่เข้าใจคำเดียว ความหมายการเดินทางในชั้นเรียนไปยังประเทศมาเลเซียได้รับการประชุมภาษาอังกฤษ. ตัวอย่างอื่น ๆ : นักเรียนไทยมาหรือไม่มา พวกเขาจะทำบ้านของพวกเขาหรือพวกเขาไม่ได้ทำขึ้น ศูนย์วินัยแรงจูงใจ null เคารพ null. ภาพลวงตาว่าทุกจิตวิญญาณเดียวในประเทศนี้จะไม่น่าเชื่อเคารพและสุภาพคือตามที่ระบุไว้แล้วจินตนาการ ทุกคนที่กลับมาจากสองสัปดาห์วันหยุดประเทศไทยของพวกเขาและอ้างว่าแต่ละคนที่เธอพบเป็นอย่างเหลือเชื่อและเป็นมิตรแน่นอนที่เหมาะสม: ส่วนใหญ่มีการติดต่อกับผู้คนจากประเทศบ้านเกิดของพวกเขาหรือให้กับเจ้าหน้าที่ และพวกเขามีความเป็นมิตรตามธรรมชาติ ถ้าผมถ้าผมต้องการที่จะให้งานของฉันจะ. สิ่งที่ฉันพูดคือว่าคนไทยอาจจะเป็นคนที่มีประโยชน์มากและเป็นมิตรโดยเฉลี่ย แต่ตอนนี้ความเมตตาไม่มีที่สิ้นสุดและ "รอยยิ้ม" ที่มีอะไรจะทำอย่างไรกับรอยยิ้มของวัฒนธรรมตะวันตกที่มีเพียงไม่กี่เหตุผลว่าทำไมคุณไม่สามารถพูดได้ว่ามีอัตราการแบนที่ บริษัท ทั้งตัวอักษรระเบิดในด้านหน้าของความเมตตา และนักเรียนที่มีหลักฐานที่. ความจริงที่ว่านักเรียนที่นี่สามารถทำต่อไปสิ่งที่พวกเขาต้องการและพื้นเล่นในโน๊ตไม่ได้เป็นเรื่องตอกย้ำทฤษฎีของผมที่แน่นอนคือสิ่งที่ไม่ถูกต้องในระบบ 'นี้. ยังคง am ฉันไม่ได้ที่นี่ที่จะเปลี่ยนแปลงโลก และที่เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนและไม่จำเป็น ที่นี่ได้อย่างง่ายดายเหนือกว่าความคิดที่แตกต่างกันกว่าที่คุณจะใช้ในการจากยุโรปกลาง. และความจริงที่ว่าฉันค่อยๆยอมรับความเป็นจริง vorzufindenden ที่นี่ช่วยให้ผมอย่างไม่น่าเชื่อที่จะรู้สึกช้าที่นี่ที่บ้าน เพราะในประเทศเยอรมนีไปให้ดียิ่งสัปดาห์อย่างไม่มีที่ฉันไม่ได้ฉันไม่พอใจอย่างถาวรต่อพฤติกรรมและบางเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ผมยอมรับยังอยู่ในเยอรมนีที่ฉันไม่สามารถเพียงแค่เปลี่ยนมันทั้งหมดเพียงเพราะมันไม่พอดีกับฉัน และเพื่อที่จะไปแน่นอนที่นี่. มันควรจะเพิ่มที่ผมพูดเกี่ยวกับสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่นี่: ตัวอย่างเช่นผมถามโฮสต์แม่ของฉันเมื่อวานนี้รับฉันขึ้นมาจากโรงเรียน ดังนั้นผมจึงไม่ได้มีการขึ้นรถบัส 16:00 (ในจำนวนสิบหก) นาฬิกาที่ถูกระบุ ต่อต้าน 17:45 (มันมีอยู่แล้วเกือบมืด) แล้วมารีดรถ โชคดีที่มีเพียงเกือบสองชั่วโมงที่รออยู่ในความร้อนพองประเทศไทยร่วมกับเพื่อนของฉัน โดยรถประจำทางที่ฉันจะมีความรู้สึก 3 ครั้งรับการบ้าน แต่ฉันกลับมาถึงบ้าน แม้จะมีเสื้อผ้าและหยดสองลิตรน้ำน้อยในร่างกาย. ตัวอย่างอื่น ๆ เป็นชั่วโมงเหตุผลที่ผมใช้ในสำนักงานที่นี่ นักเรียนมีมานานแล้วที่บ้านในช่วงวันหยุดและฉันทรมานตัวเองที่นี่ยังคงเป็นรอบ ทำไม? ความคิดที่ฉันควรรู้เพราะไม่มี สิ่งที่สำคัญทั้งไทยครูเต้นรำไปรอบ ๆ ฉันเป็นฉันดูมือของนาฬิกาของฉัน แต่ที่นี่ยังได้อย่างแม่นยำ. ประมาณสองสัปดาห์ที่ผ่านมาผมมีสถานการณ์เดียวกัน ฉันนั่งอยู่ในสำนักงานของฉันรอคอยสำหรับการทำงานหรือความรอดที่จะสามารถกลับบ้านไปในที่สุด ได้จัดขึ้นแล้วเวลาทั้งหมดของฉัน แต่บางสิ่งบางอย่างที่แตกต่างกัน ฉันตื่นขึ้นมาในตอนเช้าและไม่ได้รู้สึกพิเศษ. หลังจากเวลาที่หลบหนีบางส่วนของฉันมันตีฉันแล้วราวกับว่าจากที่ไหนเลย ไข้ อย่างน้อยก็รู้สึกว่ามีไข้สูงมาก ทันใดนั้นแน่นอนอาการปวดหัวและความอ่อนแอที่ถูกเพิ่มและไม่กี่นาทีต่อมาผมต้องนอนลงเพราะไม่มีอะไรไป. ที่บ้านฉันมีอย่างต่อเนื่อง Wadenwickel แม่โฮสต์ของฉัน ทั้งที่ผมก็เหงื่อออกอย่างถาวรหรือฉันเป็นเย็นอย่างไม่น่าเชื่อ และการเปลี่ยนแปลงทั้งหมดเกี่ยวกับทุก 2 ชั่วโมง จากนั้นก็มาที่จะได้ร่างกายที่แข็งแรงปวดเมื่อยทุกความชั่วร้ายนี้ และเมื่อฉันแล้วกล่าวถึงร่วมกันอาการ 7 คำพูดของผมไทยและน้องสาวของโฮสต์ของฉันมันเป็นที่ชัดเจนว่าเราแน่นอนไปในวันรุ่งขึ้นที่โรงพยาบาล. ไม่นานกล่าวว่ากว่าทำ: เช้าวันรุ่งขึ้นเราก็จริงในเมืองที่จะหาหมอ แทนการแพทย์, ร้านขายยาที่มีการให้บริการ เพราะเห็นว่าเป็นรอนานไม่สนุก (ตลก) และดังนั้นจึงไม่จำเป็นและหลีกเลี่ยงสิ่งที่ไม่สนุก ที่ร้านขายยาที่ฉันมีบางสิ่งบางอย่างกับเกิดอาการแพ้อากาศหนาวเย็นและเป็นไปได้ที่หญ้า ในจิตสำนึกที่สมบูรณ์แบบทั้งเร็ว ๆ นี้จะมีแนวโน้มที่พอดีหรือมากกว่าหากไม่ได้เห็นฉันเร็ว ๆ นี้แพทย์เราออกจากร้านขายยา. นั่นคือช็อตแรกของวัน รายการหัวข้อย่อยที่สอง: คนป่วยเหมือนจะนอนหลับ นี่คือเห็นได้ชัดว่าไม่เป็นปกติในประเทศไทย แทนที่จะให้ผมมีโอกาสที่พักผ่อนที่บ้านผมใช้เวลาทั้งวันในจังหวัดภูเก็ตพร้อมกับแม่ของโฮสต์ของฉันและพ่อของฉันเป็นเจ้าภาพ ในตู้เย็นลาเย็นลงช้อปปิ้งมอลล์สำหรับที่อุดมไปด้วยและในเวลาเดียวกันนักท่องเที่ยวที่ไร้เดียงสาของเราเดินเล่นทั้งวัน ผมกำลังอยู่บนปากเหวของการให้ทิปมากกว่า 'คุณใช้ยาของคุณ (x25) โชคไม่ดีที่ไม่เพียงพอที่จะได้รับฉันกลับไปที่สุขภาพ ที่เปิดออกมาในตอนเย็นที่บ้านเช่นนั้นจริงๆปลายทุกอย่าง ไข้ของฉันก็มีความแข็งแกร่งความเจ็บปวดเลวร้ายลงและช้าฉันเริ่มที่จะทำให้ฉันกังวลมาก แล้วจากนั้นผมก็ยืนยันที่จะขับรถไปพบแพทย์ ที่ล่าสุดต้องการของฉันเป็นจริง และที่ผมสงสัยว่าแล้วหันไปโรงพยาบาลได้อย่างรวดเร็วมากที่ผมอาจจะเป็นยุงน้อยพ่นไวรัสไข้เลือดออกในร่างกาย Ums ทำให้ระยะสั้น: ขอบคุณพระเจ้าแล้วไกลหลังโกหกฉันสองสัปดาห์ที่ผ่านมาก็ไม่ได้มีความสุขจริงๆ แต่ตอนนี้ทั้งหมดเป็นอย่างดีอีกครั้ง. แน่นอนในโรงพยาบาลพังงาไม่ตรงไปที่โรงพยาบาลมาตรฐานตะวันตก แต่มันทำหน้าที่จุดประสงค์ของมัน ขณะที่แม่ของฉันเป็นเจ้าภาพจะต้องได้รับการทำบางอย่างที่ไม่ดีมีประสบการณ์ แต่เธอตัดสินใจที่จะพาฉันไปที่ภูเก็ตในโรงพยาบาลเอกชน มีผมได้ทุกวันและมีเลือดออกอย่างต่อเนื่องพูดคุยเกี่ยวกับสถานะปัจจุบันของฉันของจิตใจ พยาบาลที่ดีมากและพูดภาษาอังกฤษที่สมบูรณ์แบบมีส่วนร่วม สำหรับเหตุผลที่ดีที่: คือยังจ่ายดี ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันได้รับทั้งค่าของฉันคืนเงินประกัน. the ดี แต่ที่มีอยู่แล้วได้ดีอีกครั้งในอีกสามสัปดาห์ข้างหลังผมและฉันกลับไปบนเท้าของเขา และในที่สุดผมบอกว่า: ไม่ดีเท่าที่ไม่ได้ มันอาจจะเป็นอย่างไรก็ตาม อย่างไรก็ตามผมหวังว่าทุกท่านเข้าพักในนรกยุงในขณะที่ฉันสามมันเหยียบย่ำชี้แจงว่าสัตว์นี้สัมผัสปีก. โอ้ฉันจะทำตอนนี้ครั้งเดียวในเวลาสั้น ๆ อะไรที่เกิดขึ้น? ปัจจุบันการต่อสู้สุมาตราตรงข้ามกับไฟป่าที่ร้ายแรง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นขั้นตอนแรกในเวลาใดเวลาหนึ่ง ( ที่เรายังไม่ได้ยินข่าวจากสโมสรอื่นมาอยู่ในถนนที่วุ่นวายยังคงยืนและเดินโดยรถตุ๊กตุ๊กคนขับก็ถามว่าเขาจะกลับบ้าน จริงๆเราตั้งใจให้บนโต๊ะ พวกเขาเป็น 3 , 50 ลูกค้าแต่ละคนได้กลับมาอีก ! 20 ยูโรจะคุ้มค่าในชีวิตผมก็คือรถไฟเหาะ ปาฏิหารย์ที่ไม่มีใคร zur ü ckspulte ค็อกเทล บางครั้งคุณต้อง

มีความสุข เป็นง่ายหนึ่งเกี่ยวกับชีวิตประจําวันและเปลี่ยนง่ายของถูกลอย เป็นรถไฟเหาะตลอดทั้งคืน นั่นคือสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันคิดถึง durchzechte เย็นกับเพื่อน เยี่ยมชมธรรมชาติการลงทุนระยะสั้น ตอนนี้ผมสังเกตเห็นว่าฉันยังมาที่นี่

5 จุด 30 คะแนน : ฉันไม่เสียใจ ! ! ! ! ! ! ! เมื่อ 8 30 คะแนน :

ผมเกลียด . . . . . . . " ถัดไป " เป็นผู้ก่อการร้ายในวันเดียว นักเรียนเต้นได้อย่างง่ายดายในคืนนั้นมีความสนุกมาก . . . . . . .

* * * * * * * จากที่ผมเขียนไว้นี้อีก 3 อาทิตย์ต่อมาให้คุณดู

ตอนนี้ก็เกือบหนึ่งวินาทีผมมาที่นี่เพื่อที่จะเขียน เหตุผลหลักคือผมในช่วง 2 สัปดาห์นี้โรงเรียนได้ ด้วยกันกับครูอื่นๆทั้งหมดของฉันหัวใจของฉันถูกสร้างขึ้นอย่างสมบูรณ์สํานักงานเราผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนของนักเรียนที่จบ . . . . . . . ( ที่จริงก็มี wiedergabebedarf 20 หน้า เพื่อให้เรื่องยาวสั้นระบบนี้เป็นระบบที่สร้างขึ้นในช่วงครึ่งแรกของปี " " " " " " " สอง ทุกครึ่งปีถึงจุดที่ใหญ่ที่สุด 50 ดังนั้นใน " jahreszeugnis 100 " นักเรียนคนหนึ่งจะต้องอย่างน้อย 50 จุดเหล่านี้ในแต่ละช่องมี แต่มันไม่ควรเป็นแบบนี้ ( เช่นมีนักเรียนแต่จุดที่สนใจ 41 ตลอด ) ก็ไม่มีใครเขาไปในความเห็นของฉันนี้เป็นหนึ่งในเหตุผลหลักที่นักเรียนไทยในส่วนที่ไม่ได้ไปโรงเรียน jahresarbeiten แรงจูงใจของเรา . . . . . . .

ผมตัวอย่างในชีวิตประจำวันทำไมฉันถึงโรงเรียนไทยไม่สามารถในสำนักงานของฉันดี : นั่งอยู่กับครู , ฉันยังไม่ได้ดูเลยวันนึงผมเห็นเธอกำลังอยู่ในเกมการเขียนสะกดคำและบางส่วนของนักเรียน เมื่อเห็นผลที่ฉันพบคำภาษาอังกฤษไม่ได้ทำ ครูเหล่านี้คิดค้นคำภาษาอังกฤษเพื่อให้นักเรียนสามารถทำเขาเป็นอาจารย์สอนภาษาอังกฤษ ในความเป็นจริง , คุณก็จะไม่ได้อะไร

ฉันก็ไม่สามารถหยุดฉันได้พูดกับผม gastschwester สังเกต เธอบอกฉันว่าเธอในไม่กี่ปีที่ผ่านมาเธอในมาเลเซีย จะมีสักกี่คนที่รู้จักภาษาอังกฤษมากขึ้นมีแน่นอนกว่าไทย - มาเลเซีย