Seither sind eine Woche und ein Tag

Seither sind eine Woche und ein Tag vergangen. Jeden Tag ist der Kurt auf der Polizei nachfragen gewesen. Aber die Polizei weiß nichts von der Ilse.
Der Papa war auch bei uns. Er hat der Mama einen Krach gemacht. Sie hat auf seine Tochter nicht gut genug aufgepasst, hat er gesagt. Ich habe der Mama gesagt, dass ich den Papa nicht mehr sehen will. Die Mama hat mir erklärt, ich muss ihn trotzdem jeden zweiten Samstag treffen. Weil das der Richter so bestimmt hat. Aber wenn ich zwei Jahre älter sein werde, hat die Mama gesagt, dann kann ich vor Gericht gehen und sagen, dass ich keinen Wert mehr auf die Vater¬besuche lege. Dann bin ich groß genug dazu.

In der Schule ist noch immer große Aufregung wegen der Ilse. Alle Lehrer und alle Mädchen aus ihrer Klasse fragen mich jeden Tag, ob es schon eine Spur gibt. Nur die Helli fragt mich nie. Das wundert mich. Sie war doch immer die Freundin von der Ilse. In jeder Pause sind sie zusammen auf dem Gang herummarschiert und haben miteinander geredet.

Jeden Tag nach der Schule gehe ich aufs Postamt und frage, ob ein Brief für Erika Janda da ist. Die Ilse hat mir verspro¬chen, postlagernd zu schreiben, sobald sie in London bei der Familie mit den zwei Kindern ist. Aber bis jetzt ist noch kein Brief gekommen. Das Postfräu¬lein schaut mich schon sehr komisch an, wenn ich nach¬fragen komme.
Zu Hause ist es trostlos ohne Ilse. Und zu allem Unglück ist auch noch die Amtsrätin zu uns gezogen. Die Amtsrätin ist die Mutter vom Kurt. Sie hat beschlossen, der Mama in der „schweren Zeit" beizustehen. Ob die Mama das will, hat sie nicht gefragt. Die Amtsrätin geht sogar ihrem Sohn auf die Nerven. Sie kommandiert uns alle herum. Jeden Nach¬mittag schickt sie mich mindestens viermal einkaufen. Ein¬mal um Salz, einmal um Milch, einmal um Fleisch und einmal um Brot.
„Könntest du mir nicht alles auf einmal sagen, dann müsste ich nicht dauernd rennen", sagte ich gestern, sehr höflich, zu ihr. Doch das fand sie frech. Außerdem muss ich unent¬wegt Geschirr waschen und abtrocknen, denn die Amtsrä¬tin braucht zum Tischdecken doppelt so viel Geschirr wie ein normaler Mensch. Zu allem braucht sie Untertassen und sieben verschiedene Löffel und Messer. Das Coca-Cola zum Essen will sie mir auch verbieten.
Eben jetzt hat es wieder Krach mit ihr gegeben. „Erika, an der Wohnungstür sind schwarze Fingerabdrücke", sagte sie zu mir. Ich nickte. An der Tür sind immer schwarze Finger¬abdrücke.
„Na, dann geh schon", rief sie.
„Wohin?", fragte ich. Ich wusste wirklich nicht, was sie mein¬te. „Unerhört!", schnaufte sie. Sie drückte mir einen Lappen in die Hand und eine Flasche mit Stinkzeug. „Tür putzen", sagte sie.
Ich wollte nicht. Die Mama schaute mich flehend an, aber ich wollte trotzdem nicht.
„Ich mach es schon", sagte die Mama und nahm mir den Lappen und das Stinkzeug ab.
„Lotte, ich habe es deiner Tochter gesagt und nicht dir", rief die Amtsrätin. Da drückte mir die Mama wieder den Lappen und das Stinkzeug in die Hände. Ich knirschte mit den Zähnen und ging zur Tür. Ich bin nicht faul, aber es hat keinen Sinn, die Tür zu putzen, weil sie eine Stunde später doch wieder verdreckt ist. Ich konnte einfach nicht einsehen, warum die Маma sich nicht traute, das der Amtsrätin zu sagen.
Aus der Küche hörte ich die Stimme der Amtsrätin: „Was mit der Ilse passiert ist, sollte dir eine Lehre sein. Da sieht man, wo man hinkommt, wenn Kinder nicht lernen, sich unterzuordnen!"
Ich putzte die Tür. Gerade als sie blitzblank war, kam die Tatjana. Ihre Finger waren voll Marmelade. Sie grinste mich an und grapschte mit allen fünf Marmeladefingern auf die Tür.
„Verschwinde, du Bestie", sagte ich und zog sie von der Tür weg. Sie begann zu kreischen und biss mich in die Hand. Ich haute ihr eine runter, sie brüllte ganz laut. Die Amtsrä¬tin galoppierte aus der Küche, hob Tatjana hoch, schaukel¬te sie sanft hin und her und murmelte dazu: „Schatzilein, ist ja schon gut!"
Über den Kopf der Tatjana hinweg schaute sie mich an. So, als ob ich das fürchterlichste Wesen auf der ganzen Welt wäre. Mein einziger Trost war, dass die Tatjana mit allen fünf Marmeladefingern in die lila Locken der Amtsrätin hineingriff. Als die Amtsrätin merkte, dass da etwas an ihren Haaren klebte, ließ sie die Tatjana einfach fallen. Die Tatjana rutschte über den Bauch der Amtsrätin hinunter und hörte vor lauter Verwunderung zu brüllen auf. Dafür begann in diesem Moment der Oliver zu schreien. Er hatte sich mit der Schere in den kleinen Finger geschnitten. „Wer gibt so einem kleinen Kind auch eine Schere?", ent¬setzte sich die Amtsrätin und wusste nicht, ob sie den Oli¬ver trösten oder die Marmelade aus den Haaren waschen sollte.
Und dann fing die Mama zu schreien an. Sie schrie, dass ihre Nerven total kaputt seien und dass sie all das Geschrei und Gebrüll und Gekeif nicht mehr aushalte.
Da war die Amtsrätin beleidigt. Sie sagte, wir seien undank¬bar. Und sie werde sofort das Haus verlassen.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ต่อสัปดาห์และวันได้ผ่านตั้งแต่นั้น ทุกวันคือ Kurt ถามตำรวจได้ แต่ตำรวจรู้ว่า Ilseพ่อของเขายังอยู่กับเรา เขาทำเสียงของมาม่า พอลูกสาวของเขาดูดีไม่มี เขากล่าวว่า ผมบอกแม่ว่า ไม่อยากจะดูพ่อ แม่บอกฉันฉันต้องตอบสนองเขาได้ทุกวันเสาร์ที่สอง เนื่องจากที่ผู้พิพากษาได้พิจารณา แต่ถ้าผมอายุสองปี กล่าวว่า แม่ แล้วผมสามารถไปที่ศาล และบอกว่า ผมยิ่งใส่ค่า Vater¬besuche ที่ ใหญ่พอที่จะทำเช่นนั้นค่ะโรงเรียนจึงยังคงตื่นเต้น Ilse ครูทั้งหมดและผู้หญิงทั้งหมดจากชั้นเรียนของเธอถามฉันทุกวัน ถ้ามีอยู่แล้วการติดตาม Emma เท่านั้นไม่เคยถามฉัน ฉันประหลาดใจ เธอมักจะเป็นเพื่อนของ Ilse ในทุกวันหยุด พวกเขา Herum เดินร่วมทางเดิน และได้พูดคุยกับแต่ละอื่น ๆทุกวันหลังเลิกเรียนผมไปที่ไปรษณีย์ และถามว่า ตัวอักษรสำหรับ Erika Janda มี Ilse มี verspro¬chen, restante ปอเขียน เมื่อมันอยู่ในลอนดอนกับครอบครัวที่มีเด็กสองคนนี้ แต่จนถึงขณะนี้ ยังไม่มีจดหมายมา Postfräu¬Lein มีลักษณะที่ตลกมากฉัน เมื่อฉันได้รับ nach¬fragenที่บ้าน ก็เยือกเย็น โดย Ilse และแม้แต่ Amtsrätin เราใช้สำหรับโชคร้ายทั้งหมด Amtsrätin การเป็นมารดาของ Kurt เธอได้ตัดสินใจช่วยเหลือแม่ใน "เวลา" ถ้าแม่ต้องการที่ เธอไม่ได้ขอ แม้บุตรของเธอบนเส้นประสาทเป็นการ Amtsrätin คุณส่งเรารอบ ๆ เธอส่ง nach¬Mittag แต่ละอย่างน้อย 4 ครั้งในการซื้อ Ein¬MAL เกลือ หนึ่งครั้ง เพื่อนม ครั้งหนึ่งครั้งเพื่อขนมปังและเนื้อสัตว์"คุณสามารถบอกทุกอย่างในคราวเดียวกัน แล้วฉันไม่ควรจะทำ" ผมบอกว่า วันนี้ เธอสุภาพมากขึ้น แต่พบว่าเธอซน ยังต้องล้าง unent¬wegt อาหาร และแห้ง เนื่องจาก Amtsrä¬Tin ต้องการเป็นสองเท่าอาหารเหมือนคนปกติจะสวย ทั้งหมดที่เธอต้องการจานรอง และเจ็ดต่าง ๆ ช้อน และมีด โคคาโคล่าไปทานอาหารค่ำต้องห้ามพวกเขายังฉัน ตอนนี้ มีการรบกวนกับเธออีกครั้ง ", ประตูหน้าสีดำลายนิ้วมือเอริกะ", เธอบอกกับฉัน ผมเลยต้อง มักจะมีสีดำ Finger¬abdrücke ที่ประตู"ดี แล้ว ก็ไป" เธอ exclaimed"ที่ไหน" ผมถาม ฉันไม่ทราบจริง ๆ ว่าเธอ mein¬te "อุกอาจ" เธอ panted เธอผลักผมตึงมือและขวด Stinkzeug "สะอาดประตู" เธอบอกฉันไม่ต้องการ แม่มองฉัน pleadingly แต่ผมไม่ยัง"ผมได้" กล่าวว่า แม่ และเอาผมปิดผ้าและ Stinkzeug การ"Lotte ฉันบอกลูกสาวของคุณและคุณไม่ได้" เรียกว่า Amtsrätin การ มี แม่ผลักฉันกลับผ้าและการ Stinkzeug ในมือ ผม crunched ฟันของฉัน และเดินไปที่ประตู เกียจไม่ แต่มันมีความรู้สึกสะอาดประตู เพราะว่าสกปรกแต่อีกชั่วโมงต่อมา ฉันไม่สามารถเห็นเพียง ทำไม Маma ไม่กล้าจะบอกว่า Amtsrätin จากห้องครัว ผมได้ยินเสียงของ Amtsrätin: "เกิดอะไรขึ้นกับ Ilse ควรเป็นบทเรียน คุณสามารถเห็น ที่จะไป ถ้าเด็กไม่เรียนย่อยตัวเอง"บริการทำความสะอาดประตู เหมือนเธอถูกประกาย สะอาด มาจิดาภา นิ้วเธอถูกของแยม เธอ grinned ที่ผม และคว้าทั้งห้านิ้วของแยมที่ประตู"รับออกจากที่นี่ คุณสัตว์" ฉันกล่าว และดึงเธอออกไปจากประตู เธอเริ่มร้อง และกัดฉันในมือ ผมลงคุณภาพหนึ่งสำหรับเธอ ที่เธอตะโกนเสียงดังมาก Amtsrä¬Tin การ galloped จากห้องครัว Tatyana ยกขึ้น schaukel¬te มันเบา ๆ ไปมา และญี่ปุ่น: "Schatzilein เป็นสิ่งที่ถูกต้องเหนือหัวของเธอ เธอมองที่ฉัน Tatyana ข้าม ว่าฉันจะเป็นสิ่งมีชีวิตที่เลวร้ายที่สุดทั่วโลก จิดาภาที่นิ้วทั้งห้าของแยมในกริป Amtsrätin หยิกสีม่วงลงไปปลอบใจของฉันเพียงได้ เมื่อ Amtsrätin ที่ตระหนักว่าตั้งแต่ผมติดอยู่บาง จิดาภาเธอเพียงแค่ลดลง จิดาภาฝ่อลงผ่านหน้าท้องของ Amtsrätin และหยุดกับเมือโปร่งร้อง สำหรับ โอลิเวอร์เริ่มร้องขณะนี้ เขามีตัด ด้วยกรรไกรในก้อย "ที่ ให้เด็กเล็กคู่ของกรรไกร" ent¬setzte Amtsrätin และไม่ทราบว่า เธอควรท่อง OLI¬ver หรือล้างแยมผมแล้ว แม่เริ่มกรีดร้อง เธอกรีดร้องว่า เส้นประสาทของเธอถูกทั้งหมดจับขึ้น และว่า เธอไม่สามารถใช้เวลาทั้งหมดที่ตะโกน และน่าขันพิลึก และร้องไห้ เนื่องจาก Amtsrätin ถูกโกรธเคือง เธอกล่าวว่า เราได้ undank¬bar และเธอจะออกจากบ้านทันที

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลังจากนั้นหนึ่งอาทิตย์ผ่านไป ทุกวันในตำรวจถามเคิร์ท แต่ตำรวจรู้อะไรเกี่ยวกับเธอพ่อจะมาที่นี่ แม่ของเขาเป็นเสียง เธอกับลูกสาวที่ไม่ดี , เขากล่าวว่า . แม่ของฉันบอกฉันว่าพ่อไม่ได้ต้องการเห็นมากขึ้น แม่ของฉันบอกกับฉันว่าเขายังต้องประชุมทุกวันเสาร์ เพราะการตัดสินใจของผู้พิพากษา แต่ถ้าฉันต้อง 2 ปีแม่ของฉันบอกว่าฉันสามารถไปที่ศาลเพื่อบอกว่าฉัน besuche ฟาเตอร์นี้จะไร้ค่า แล้วฉันจะใหญ่พอที่โรงเรียนที่เธอยังคงรู้สึกตื่นเต้น ครูทุกคนและสาวๆทุกคนในชั้นเรียนถามผมทุกวันว่ามีวงโคจร ถ้าคุณถามฉัน ฉันไม่รู้ว่าเธออยู่เสมอจากเพื่อนของเธอ ในแต่ละช่วงเวลาในทางเดิน herummarschiert และพูดกับพวกเขาทุกวันหลังเลิกเรียนผมจะไปไปรษณีย์ถามเอริก้า扬达มีจดหมาย ที่เธอให้ฉัน . verspro ซึ่งเขียนโดยทั่วไปเมื่อคุณสองในลอนดอนกับครอบครัวที่มีเด็ก แต่ตอนนี้ยังไม่มีจดหมาย มัน postfr และมองฉันแปลกๆ lein u ¬¬ nach fragen เมื่อฉันกลับมาบ้านคือที่ที่ไม่ได้ใช้ . แต่น่าเสียดายที่เรา amtsr และนอกจากนี้ยังพิจารณา tin amtsr และเป็นแม่ของ tin โดยเคิร์ท คุณได้ตัดสินใจที่ " เลวร้าย " ของแม่ เธอไม่ได้ถามว่าอยากให้แม่ , นี่ลูกชายคุณ amtsr และ tin ประสาท คุณกับทุกสิ่งรอบตัวเรา ผมสี่อย่างน้อยวันละครั้ง nach ¬ mittag ส่งเธอไปช้อปปิ้ง นี้เป็น a มัลเกลือ , นม , เนื้อสัตว์และขนมปังอีกครั้ง„ K ö nntest ไม่มีอะไรที่คุณเคยบอกคุณว่าผมก็ไม่รู้ " ผมพูดเกมเมื่อวานเธออย่างสุภาพ แต่เธอหยาบคาย นอกจากนี้ฉันต้องการเครื่องล้างและแห้ง wegt unent ¬¬ tin เพราะ amtsr และผ้าบนโต๊ะอาหารต้องสองเท่าคนปกติ คุณต้องการที่แตกต่างกันของยูเอฟโอและเจ็ดช้อนและมีด โคคา - โคล่ายังห้ามกินให้ฉันและตอนนี้คุณจะให้มันเสียง เอริก้าที่ประตูเป็นสีดำลาย " เธอกล่าวกับผม ผมพยักหน้า นิ้วนี้ abdr ü cke ประตูสีดำอยู่เสมอ" อืม . . . งั้นไปเถอะ " เธอร้องไห้" " " " " " ? ? ? ? ? ? ? " " " " " " " ฉันถาม ฉันไม่รู้จริงๆว่าคุณ mein ซึ่ . „ unerh ö RT " " " " " " " ! ! ! ! ! ! ! schnaufte คุณ เธอเอามือของฉันในหนึ่งใบและขวด stinkzeug ทำความสะอาดประตู " เธอกล่าวฉันไม่อยากไป เธอมองที่ฉันและฉันก็ไม่อยากจะขอร้องแต่" ฉันไม่ได้บอกว่า " แม่พาผมและ stinkzeug กลีบ" ลอตเต้ , ฉันเป็นลูกสาวของคุณไม่ได้เป็นอย่างที่คุณพูด amtsr และ tin ตะโกน เพราะแม่ฉันกลับมา stinkzeug พู่ในมือ ผมใช้ฟันขบเคี้ยวแล้วเดินไปที่ประตู . . . . . . . ผมไม่ได้ขี้เกียจแต่ไม่มีความหมายเพราะคุณทำความสะอาดประตูในอีกหนึ่งชั่วโมงและสกปรก ฉันแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมมัน amtsr M а ma สะดุ้งและ tin กล่าวว่าจากในครัวได้ยินเสียงว่า " ผม amtsr tin กับเธอว่าเกิดอะไรขึ้นและจะให้บทเรียนแก่เจ้า ผมเห็นคุณจะได้เรียนรู้ว่าถ้าเด็กไม่ทำตาม ! ! ! ! ! ! ! " " " " " " "ฉันเพิ่งทําความสะอาดทําความสะอาดประตู . . . . . . . เมื่อมาถึง Tatyana นิ้วของเธอจะปิดสนิท เธอยิ้มให้ฉันและจับทั้งหมดของ marmeladefingern ห้าประตู„ verschwinde สัตว์ป่าคุณ " ฉันพูดแล้วลากเธอออกไปจากประตู เธอเริ่มกรีดร้องกัดมือของฉัน ผมวางเธอลงและตะโกนใส่เธอ จากครัวนี้ amtsr และ tin galoppierte Tatiana ยกสูง schaukel กระโดดไปมาเบาๆ . „ schatzilein พึมพำว่า " " " " " " " ไม่เป็นไรหรอก ! ! ! ! ! ! !แสดงขอบเขตมองมาที่ฉัน ใช่ฉันกำลังที่สำคัญที่สุดของโลกเป็น ฉันเป็นเพียงความสะดวกสบายทั้งหมดที่แสดงในห้า marmeladefingern ของ amtsr และ tin hineingriff ล่อสีม่วง เมื่อ tin amtsr และตระหนักว่าอะไรที่ติดอยู่บนผมของคุณและช่วยให้คุณสามารถเห็นได้ว่า แสดงภาพนิ่งของท้องลดลงและ amtsr และ tin ได้ยินเสียงคำรามของความสับสน ซึ่งในขณะนั้นโอลิเวอร์เริ่มกรีดร้อง เขาใช้กรรไกรในนิ้วก้อย ถ้าคุณมีเด็กเล็ก " " " " " " " มีกรรไกรมั้ย ? ? ? ? ? ? ? ent ¬ setzte amtsr และ tin , , สงสัยว่าคุณ oli นี้ความสะดวกสบายหรือแยมควรล้างเส้นผมของคุณ ? ? ? ? ?แล้วแม่กรีดร้อง เธอว่าเธอประสาทเกี่ยวกับการสมบูรณ์และทั้งหมดที่คุณ gekeif ไม่สามารถทนเสียงกรีดร้องและเสียงคำรามมี amtsr และ tin ดูถูก เธอบอกว่าเรา undank ¬บาร์ คุณจะออกไปจากบ้านหลังนี้